Nuchter. Bescheiden. Een tikkeltje verlegen. Marleen Janssen is een echte verhalenverteller, Maar wel eentje met haar voeten stevig in de polderklei. Met een scherp oog voor detail én met haar bloemrijke taalgebruik maakt ze van ieder verhaal een parel. ‘Ik ben niet zo’n haantje de voorste.’ Lachend voegt ze daaraan toe: ‘Ik doe liever geniale dingen terwijl niemand dat ziet.’

Dat oog voor detail ontwikkelde ze tijdens haar studie Journalistiek. ‘Ik koos voor tv, nou dat viel dus een beetje tegen’, blikt ze terug. ‘Bij de tv is alles gescript. Daardoor is er weinig ruimte voor fantasie, er kan niks spontaan. Het was wél een mooi uitstapje om beeldender te vertellen. Mijn docent zei: wees een camera en registreer. Vertel de lezer wat je ziet.’ Haar schrijfstijl is beeldend, maar niet te kleurrijk. Marleen houdt altijd de focus op het verhaal, maar trekt wel alle stijlmiddelen uit de kast om dat mooi aan te kleden. Of zoals ze zelf omschrijft: ‘Het zijn de details die je verhaal kracht bij zetten.’

Van puppyfokkerij tot verhalenverteller

Schrijven, dat is waar haar hart ligt. ‘Ik ontdekte tijdens mijn studie de regiojournalistiek. De landelijke jongens kijken daar vaak op neer, maar ik houd ervan. Je spreekt échte mensen en je leert je stad heel goed kennen. Voor de FlevoPost schreef ik een paar mooi series. Zo interviewde ik voor de serie Leven met oorlog een vrouw die jaren geleden uit Srebrenica vluchtte. Huilend vertelde ze mij haar indrukwekkende verhaal.’

En dan te bedenken dat Marleen als jong meisje een puppyfokkerij wilde beginnen (‘dat wil ik eigenlijk nog steeds’). ‘Ik wilde achtereenvolgens Anky van Grunsven, dolfijnentrainer en dierenarts worden.’ Lachend: ‘Op de middelbare school werd ik realistischer: om dierenarts te worden heb je een stevig wiskundepakket nodig. Ik stond een 4 voor wiskunde en een 9 voor Nederlands. Ik vond laatst mijn eerste publicatie terug. Bob Bolletje heette het. Ik zat in groep 4/5!’

Van een drol een gebakje maken

Voor haar studie verruilde ze als 18-jarige Lelystad voor een ‘klein rotkamertje’ in Utrecht. ‘Het was nog steeds een uur fietsen naar school, maar het was voor mij een nieuwe fase.’ Inmiddels is ze terug in Flevoland, met man en dochtertje. ‘Leuk om je woonplaats weer opnieuw te ontdekken. Door de mooie verhalen die ik maak leer ik Flevoland opnieuw kennen.’ Bij Flow Media is ze helemaal op haar plek. ‘Ik vind ons team heel leuk, ook fijn dat we allemaal zo lekker nuchter zijn. Die nuchtere poldermentaliteit bestaat kennelijk toch.’

Ik doe het gewoon, dat kenmerkt Marleen. Haar journalistieke kennis en ervaring komen haar goed van pas als tekstschrijver. Of het nu berichten voor socials zijn, nieuwsbrieven, vacatureteksten of persberichten. ‘Ik zeg altijd gekscherend: ik maak van een drol een gebakje. Daar bedoel ik mee dat ik van de meest saaie, lange en onleesbare teksten een toegankelijk en prettig leesbaar verhaal schrijf.’

‘Ik vind het leuk om het verhaal dat onze klanten willen vertellen zo goed mogelijk op te schrijven. In hun toon en passend bij hun klant of doelgroep. Soms steken ze van wal in hun vaktaal, dan vind ik het leuk om dingen helder te krijgen. Durven te vragen. Nee, ik ben niet zo snel onder de indruk. Of je nou de Koning bent of iemand die de straat veegt, je krijgt gewoon dezelfde vragen’, besluit Marleen.